با این حال ، خوش بینی کوتاه بود . تا سال ۲۰۰۵ ، شورش مجددا ً در مناطق روستایی هلمند آغاز شد . تروریست‌ها که کار آن‌ها اغلب ، درست یا غلط ، نسبت به طالبان نسبت داده می‌شد ، شروع به برداشت مقامات از دولت جدید استانی کرد و تا سال ۲۰۰۶ پایه‌های لرزان آن در معرض خطر نابودی قرار گرفتند . انگلیسی‌ها حدود ۷۰۰ سرباز را برای گشت زنی در هلمند مستقر کردند ، اما رد پای نظامی خارجی تنها باعث تشدید خشونت شد.

یک تکاور افغان در حال برخورد با یک سرباز دیگر است که در یک درگیری مسلحانه با طالبان در بیرون لشکرگاه در ۲۰۱۶.Cred itAndrew برای نیویورک‌تایمز زخمی شد .

علاقه غرب به هلمند متناسب با حضور ارتش در این استان بود و روزنامه نگاران شروع به دوچرخه‌سواری در داخل و خارج کردند . با ادامه درگیری‌ها ، the به یکی از معدود مکان‌های امن برای اقامت کنندگان تبدیل شد . گاهی اوقات هتل از نعمت‌های اقتصاد جنگ بهره‌مند می‌شد . یک سال ، ظاهر خارجی رنگ تازه‌ای به خود گرفت . در یک نقطه دیگر پول کافی برای کاناپه‌های gaudy new که در حال حاضر در اطراف محل اتاق‌های عمومی مثل ارابه‌های گرد شده قرار دارند ، وجود دارد .

advertisement

روزنامه نگاران از دیدگاه امنیت نسبی bost و نمای باشکوه رودخانه قدردانی کرده‌اند . قیس Azimy ، یک تولیدکننده ارشد با الجزیره که چندین بار در اواسط دهه ۲۰۰۰ در آنجا ماند گفت : " هتل bost مانند یک حباب درست داخل آتش است " اما با در کنار فرماندار ، تهدید هرگز دور نیست . بوته‌های خار در سراسر رودخانه پوششی کامل برای شورشیان و نارنجک‌های پرتاب موشک ایجاد کردند . یکی از محافظان امنیتی bost هنوز یک تکه پارچه را بر روی سوکت چشم می‌پوشد که در اثر پرتاب راکت در سال ۲۰۱۶ توسط ترکش بیرون کشیده شده‌است . هنگامی که خورشید غروب کرد ، پرده‌های هتل همیشه کشیده بودند تا مبادا نور از یک تک‌تیرانداز شلیک شود .

این پارک تفریحی از بین رفته در لشکرگاه است.

اعتبار

اندرو Quilty

تصویر

پارک تفریحی منحل‌شده در لشکرگاه itAndrew Quilty

حداقل دو بار ، bost توسط حملات متمرکز بیشتر مورد تهدید قرار گرفته‌است . در سال ۲۰۰۸ ، ۳۰۰ مبارز ضد دولتی حمله‌ای به محوطه فرمانداری را آغاز کردند . آن‌ها به سمت غرب رودخانه راه پیدا کردند ، اما قبل از اینکه بتوانند به هدفشان برسند ، توسط بالگردهای جنگنده بریتانیا به ضرب گلوله کشته شدند . در سال ۲۰۱۰ ، شورشیان مسلح به شدت مسلح با جلیقه‌های انتحاری به هتل " سان و مون" ، درست در همان خیابان ، مشغول بودند . افسران انگلیسی یک پست فرماندهی در داخل the ایجاد کردند و ضد حمله متقابل افغانستان و انگلیس را هماهنگ کردند .

در طول تابستان ، درجه‌حرارت روز در لشکرگاه به طور مرتب به ۱۱۵ درجه می‌رسد . آسمان سفید می‌شود ، انگار که خورشید محو شده باشد و برای ساعت‌ها در دو سوی زمان ناهار ، دوازده خیابان اصلی خالی است . بازدید از روزنامه نگاران می‌تواند در تعدادی از اتاق‌های تاریک ، مانند اتاق‌های شبیه خانه که دور از رودخانه است و آفتاب سوزان بعد از ظهر و مجهز به دستگاه‌های تهویه مطبوع ، استراحت کنند . با این حال برای مدت یک دوره در اواخر دهه ۲۰۰۰ ، مهمانان وارد شده بودند و گاهی به آن‌ها گفته می‌شد که اتاق‌ها اشغال شده‌اند . بلافاصله مشخص شد که ساکنان آن شب عملا ً شبانه بودند . آن‌ها گاه به گاه به نظر می‌آمدند : یک دوجین مرد ریش دار با ریش رنگ‌پریده و باریک و fitting مثل آن‌هایی که در کابل و عینک آفتابی wraparound دوست دارند . به گفته دو خبرنگار که گاهی آن‌ها را تشخیص داده بودند، نیروهای عملیات ویژه آمریکایی بودند . آن‌ها شب‌ها در مناطق ناپدید می‌شدند و در طول روز با اتومبیل تویوتا corollas گرد و خاکی می‌گشتند . این تنها ساختمان در خیابان نبود که افراد خارجی سعی می‌کردند یک پروفایل پایین نگه دارند . یک مقام نظامی غربی که در آن زمان در این منطقه کار می‌کرد می‌گوید که برای چندین سال ، این محوطه معمولی در مقابل the یک خانه امن C.I.A. بود .

منبع سایت سربازی